Żegnamy lato i ….jak tu nie kochać jesieni.

Wiejskie domy, w których mieszkały nasze babcie, dziadkowie najczęściej kojarzą nam się z ogródkiem pełnym wielobarwnych kwiatów, brzęczeniem pszczół i śpiewem ptaków.

Tradycyjne wiejskie ogródki przydomowe niestety można spotkać już coraz rzadziej. Jednak nasz Dom pielęgnuje takie klimaty. Pragniemy, aby nasi Mieszkańcy cieszyli swój wzrok urokiem wielobarwnych i pięknych roślin, a ich zapach rozpościerał się nie tylko w ogrodzie, lecz przez otwarte okna pokoi roznosił się po naszym Domu.

Piękno naszego ogrodu, to: delikatne wiosenne kwiaty i te, które zakwitają latem, aż po te, które zwiastują nam pierwsze symptomy jesieni.

Zamiłowanie do piękna przyrody przejawia się u nas nie tylko poprzez podziwianie. Nasi mieszkańcy z własnej inicjatywy, z wielką przyjemnością i skupieniem pielęgnują rośliny znajdujące się w naszym ogrodzie, a one odwzajemniają ową troskę swoim pięknem.

Co można zobaczyć już na tegorocznych archiwalnych zdjęciach.

Obecnie nasz ogród i park wprowadza wszystkich, mieszkańców i pracowników w jesienny, może nieco nostalgiczny nastrój. Jednak i jesień ma swój niepowtarzalny urok.

Ale jak nie kochać jesieni….

Jak nie kochać jesieni, jej babiego lata,
Liści niesionych wiatrem, w rytm deszczu tańczących.
Ptaków, co przed podróżą na drzewach usiadły,
Czekając na swych braci, za morze lecących.

Jak nie kochać jesieni, jej barw purpurowych,
Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych.
Gdy białą mgłą otuli zachodzący księżyc,
Kojąc w twym słabym sercu, codzienne zgryzoty.

Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej,
Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci.
Chryzantemy pobieli, dla tych, których nie ma.

Jak nie kochać jesieni, siostry listopada,
Tego, co królowanie blaskiem świec rozpocznie.
I w swoim majestacie uczy nas pokory.
Bez słowa na cmentarze wzywa nas corocznie.
Tadeusz Wywrocki