Dom Pomocy Społecznej
w Łodzi

24. 04.2013r. obchodzimy stulecie urodzin bł. s. Celestyny Faron, pierwszej siostry służebniczki wyniesionej na ołtarze.

Biografia s. Celestyny Faron Służebniczki Najświętszej Maryi Panny Starowiejskiej

Katarzyna Faron urodziła się 24 kwietnia 1913 r. w Zabrzeży, w powiecie nowosądeckim. Już w dzieciństwie wcześnie zetknęła się z rzeczywistością cierpienia, bowiem kiedy miała zaledwie pięć lat, zmarła jej matka. Katarzyna zamieszkała u wujostwa w pobliskiej wiosce Kamienica
W 16 roku życia głos powołania na drogę rad ewangelicznych był już dla Katarzyny na tyle zrozumiały, że zwróciła się z prośbą o przyjęcie do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi

Dnia 17 maja 1930 r. Katarzyna Faron przekroczyła klasztorną furtę w Starej Wsi, a pół roku później rozpoczęła nowicjat, otrzymując imię zakonne s. Celestyna.

Najwięcej wspomnień dotyczących apostolskiego zaangażowania s. Celestyny pochodzi z Brzozowa - ostatniej placówki, na której prowadziła ochronkę, a oprócz tego chętnie spieszyła z pomocą chorym i potrzebującym. Kiedy w 1933 r., na placówce we Lwowie s. Celestyna usłyszała, że kapłan o tym samym co ona nazwisku popadł w odstępstwo od Kościoła, w obecności sióstr wyraziła gotowość ofiarowania swego życia w intencji o jego nawrócenie. Kolejny krok na drodze ofiarnej miłości miał miejsce w Poznaniu, gdzie została przyjęta przez s. Leonię Nastał do Bractwa „Dusz ofiarnych”. Jednym z warunków przyjęcia była gotowość na wszelkie cierpienia i krzyże, jakie Bóg ześle.
Tuż przed wybuchem wojny s. Celestynie powierzono obowiązki przełożonej domu zakonnego. Siostry służyły sprawie odzyskania niepodległości przede wszystkim modlitwą i pracą na rzecz potrzebujących, nie ukrywały także swojej patriotycznej postawy. Ponieważ w działalność konspiracyjną zaangażowani byli krewni właściciela budynku, w którym mieszkały, oskarżono je o współpracę z partyzantami.
W styczniu 1942 r. s. Celestyna otrzymała wezwanie na posterunek gestapo. Nie skorzystała z możliwości ukrycia się, aby nie narażać zgromadzenia na ewentualne konsekwencje. 19 lutego sama zgłosiła się na gestapo – i już nie wróciła. Z Brzozowa została przewieziona do więzienia w Jaśle, następnie do Tarnowa, skąd 6 stycznia 1943 r. do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu – Brzezince. Już po trzech miesiącach jako ciężko chora została skierowana na rewir w 24 bloku, gdzie pozostała do śmierci. Świadkowie zgodnie podkreślają jej postawę zaufania wobec Boga, chrześcijański, heroiczny optymizm oraz ciche znoszenie cierpień w duchu ekspiacji.

Zakończyła życie 9 kwietnia 1944 r., w noc Zmartwychwstania Pańskiego.Nocą w obozie wyłączano elektryczność, dlatego fakt, że s. Celestyna zmarła w czasie, gdy na ok. 10 minut w baraku zapaliło się światło, współwięźniarki odczytały także jako znak potwierdzający ich przeświadczenie o tym, że pożegnały osobę niezwykłą - świętą. ks. Władysławie Faronie wiemy, że w szóstym roku kapłaństwa wystąpił z Kościoła rzymsko – katolickiego i związał się z Kościołem polsko – katolickim, a po kilku latach stanął na czele własnej grupy wyznaniowej. W czasie okupacji był aresztowany za odmowę kolaboracji z Niemcami. Po wojnie władze PRL popierały Kościół starokatolicki, jednak ks. Faron powrócił do Kościoła rzymsko-katolickiego i do końca życia gorliwą pracą duszpasterską pragnął wynagradzać popełnione winy.
W kontekście beatyfikacji s. Celestyny, dokumentem o niezwykłej wymowie są jego oświadczenia, opublikowane w lutym 1948 r. w Posłańcu Serca Jezusowego, Tygodniku Powszechnym i Rycerzu Niepokalanej. Składając wyznanie wiary zapewne nic nie wiedział o s. Celestynie - jednej z wielu milionów ofiar wojny.
Siostra Celestyna Faron została beatyfikowana w gronie 108 męczenników czasów II wojny światowej dnia 13 czerwca 1999 roku przez papieża bł. Jana Pawła II.